Kurrr… nie przypominajcie mi nawet tych higienicznych wysrywów jakie robiła podstawówka/wczesne gimnazjum.
Przypadek ode mnie, lata późne-90te-wczesne-2000, mentalnie na blokowiskach to na jedno wychodzi. Kiedyś wychowawczyni naoglądała się w telewizji jak to w Japonii uczniowie sami porządkują i sprzątają salę i postanowiła wdrożyć to u nas, po pierwsze prosząc woźnych o przystopowanie ze sprzątaniem. No i się zaczęło. O ile samo wystawianie stołków na ławki przy takiej powierzchni sali jaką mieliśmy (a przede wszystkim wrzucenie 30 ławek do sali na 20 ławek, bo czemu nie?) było całkowicie sensowne, o tyle rozkładanie ławek od metra krawieckiego i niemal codzienne pucowanie blatów/krzeseł/parkietu już było wkur…ce. W założeniu mieliśmy sami mniej chlewić.
I jakoś tak niemal co dzień, po przyjściu o ósmej rano zastawaliśmy salę rozwaloną. Nie, nie w nieporządku, poprzestawiane ławki czy coś, po prostu totalny rozj..b nawet jak dla mało higienicznego szóstoklasisty, ławki gdzie bądź, krzesła nie wiadomo gdzie (zazwyczaj wciśnięte na siłę do pomieszczenia na kurtki na tyłach sali – otwarcie drzwi powodowało małą lawinę), wszystko zgnojone totalnie substancjami wszelkimi. No jakby ktoś w tej sali konia ujeżdżał. Mogliśmy kończyć o 16:00, porządkować do 16:30, po czym na drugi dzień o ósmej chlew.
Porządkowanie tej stajni Augiasza przerwała wywiadówka, na której rodzice, którzy o tym „szlachetnym eksperymencie” wiedzieli i z początku na niego przystali, poruszyli temat notorycznych opóźnień. Skończyło się masowym pójściem „z gębą” do dyrektora, który przyparty do ściany chlapnął, że szkoła po zajęciach wynajmuje sale a to szkole tańca, a to zespołowi „sztuki nowoczesnej”, a to pie…. kursowi lepienia w glinie, cholera wie komu innemu.
Tak zakończył się „szlachetny eksperyment”.
Kurrr… nie przypominajcie mi nawet tych higienicznych wysrywów jakie robiła podstawówka/wczesne gimnazjum.
Przypadek ode mnie, lata późne-90te-wczesne-2000, mentalnie na blokowiskach to na jedno wychodzi. Kiedyś wychowawczyni naoglądała się w telewizji jak to w Japonii uczniowie sami porządkują i sprzątają salę i postanowiła wdrożyć to u nas, po pierwsze prosząc woźnych o przystopowanie ze sprzątaniem. No i się zaczęło. O ile samo wystawianie stołków na ławki przy takiej powierzchni sali jaką mieliśmy (a przede wszystkim wrzucenie 30 ławek do sali na 20 ławek, bo czemu nie?) było całkowicie sensowne, o tyle rozkładanie ławek od metra krawieckiego i niemal codzienne pucowanie blatów/krzeseł/parkietu już było wkur…ce. W założeniu mieliśmy sami mniej chlewić.
I jakoś tak niemal co dzień, po przyjściu o ósmej rano zastawaliśmy salę rozwaloną. Nie, nie w nieporządku, poprzestawiane ławki czy coś, po prostu totalny rozj..b nawet jak dla mało higienicznego szóstoklasisty, ławki gdzie bądź, krzesła nie wiadomo gdzie (zazwyczaj wciśnięte na siłę do pomieszczenia na kurtki na tyłach sali – otwarcie drzwi powodowało małą lawinę), wszystko zgnojone totalnie substancjami wszelkimi. No jakby ktoś w tej sali konia ujeżdżał. Mogliśmy kończyć o 16:00, porządkować do 16:30, po czym na drugi dzień o ósmej chlew.
Porządkowanie tej stajni Augiasza przerwała wywiadówka, na której rodzice, którzy o tym „szlachetnym eksperymencie” wiedzieli i z początku na niego przystali, poruszyli temat notorycznych opóźnień. Skończyło się masowym pójściem „z gębą” do dyrektora, który przyparty do ściany chlapnął, że szkoła po zajęciach wynajmuje sale a to szkole tańca, a to zespołowi „sztuki nowoczesnej”, a to pie…. kursowi lepienia w glinie, cholera wie komu innemu.
Tak zakończył się „szlachetny eksperyment”.
Hej, stary! Szacunek! Widzę, że wczoraj miałeś nockę
LGBT+ zanim stało się modne