To jest nic. Każde miasto ma osiedle p.t. „jak zawalić urbanistykę”.
Miejsce akcji: Południowa Polska.
Czas akcji: Późny PRL.
Zaprojektowano wzorowe osiedle, nie na wiosce, ale i nie w centrum. Dużo terenu, forma dla urbanisty dowolna, to sobie pofolgowali. Wywalili ilość mieszkańców w kosmos, zakładając x obywateli na metr kwadratowy. A to było osiedle pełną gębą: Bloki blokami, ale i sklepy, usługi, peweks, ośrodek zdrowia, tysiąclatka, druga tysiąclatka bo tak wyszło, dwa przedszkola, lokale, osiedle dostojników itd.
Podczas budowy tego osiedla dopiero ktoś zaczął liczyć obywateli według głów, nie norm, wyszło potworne przeszacowanie skutkujące tym, że już przyznali wstępnie mieszkania większej liczbie mieszkańców niż miało mieć osiedle. Do tego analiza projektu wykazała, że osobliwie szacowano planowaną liczbę mieszkańców tego osiedle:
– Sklepikarze mieszkają w sklepie. Taka rodzina sklepikarzy, po kilku w jednym.
– Uczniowie śpią w szkole, po grupę w sali lekcyjnej,
– Tej szkoły i tak jest za mało,
– Lekarze mieszkają w ośrodku zdrowia, dzieląc gospodarstwa… lekarskie? z umownym procentem pacjentów.
– Bonus: Izolatkę policzyli jako mieszkanie.
– Dlaczego jakieś 5% osiedla mieszka w… PIWNICY? Aha, bo schron pod piwnicą uznaliśmy za piwnicę, więc podaliśmy ilość mieszkańców zakładając, że piwnice to nie piwnice.
– Ale osiedle dostojników z widokiem na pomnik dygnitarza jest w połowie wolne.
No to padła decyzja: wywalić ubikacje oddzielne na osiedlu dostojników.
Liczba zyskanych przez to mieszkań: 4. Nie, nie na blok, na całe osiedle.
Dobra, tam, gdzie stoją baraki robotników zrobimy przedszkole, a szkołę zrobimy… o ten, tu jest miejsce, NA POCZCIE. Do późnych lat 90-tych przedszkole i szkoła dzieliły budynek z pocztą. Niby przejścia nie było, ale jak ktoś wiedział jak, potrafił dojść z jednego do drugiego nie wychodząc z budynku. I nie wchodził od strony klienta.
Nadal brakuje kilku solidnych wielkopłytowców, takich po 10 pięter, ale parę klatek.
Już widzę jak się projektantom pod czuprynami gotowało. Ci kopią fundamenty, a za to ktoś poleci z roboty. W końcu jeden przyłożył linijkę i… połączył dwa bloki trzecim. Taka totalna ściana mieszkań przez kawał osiedla. Maksymalna dopuszczalna gęstość, wszystkie M3 liczone starą normą (bo można więcej upakować, wygląda jak M2), wszystkie po kosztach, jak najszybciej i jak najtaniej.
Ufff, zgadza się.
Budowę wykonano.
Osiedle było zachwalane jako osiedle z widokiem na miejscowy zabytek. Ba, ma nawet adekwatną nazwę. Tymczasem osiedle jest z widokiem na 10-piętrowy pi…lnik typu najgorszy chów klatkowy, wykonanie typu Chruszczowka, standard poniżej komunalnego, i to zorientowany tak, że zasłania WSZYSTKO.
OK, nie wszystko, jedna ściana osiedla dostojników widzi pomnik dygnitarza.
Teraz mają tam betonowy klocek po dygnitarzu, widok na skwer patologiczno-alkoholowy i ruchliwą ulicę.
Robiłem remont w ty falowcu, fajne piwnice tam są.
To jest nic. Każde miasto ma osiedle p.t. „jak zawalić urbanistykę”.
Miejsce akcji: Południowa Polska.
Czas akcji: Późny PRL.
Zaprojektowano wzorowe osiedle, nie na wiosce, ale i nie w centrum. Dużo terenu, forma dla urbanisty dowolna, to sobie pofolgowali. Wywalili ilość mieszkańców w kosmos, zakładając x obywateli na metr kwadratowy. A to było osiedle pełną gębą: Bloki blokami, ale i sklepy, usługi, peweks, ośrodek zdrowia, tysiąclatka, druga tysiąclatka bo tak wyszło, dwa przedszkola, lokale, osiedle dostojników itd.
Podczas budowy tego osiedla dopiero ktoś zaczął liczyć obywateli według głów, nie norm, wyszło potworne przeszacowanie skutkujące tym, że już przyznali wstępnie mieszkania większej liczbie mieszkańców niż miało mieć osiedle. Do tego analiza projektu wykazała, że osobliwie szacowano planowaną liczbę mieszkańców tego osiedle:
– Sklepikarze mieszkają w sklepie. Taka rodzina sklepikarzy, po kilku w jednym.
– Uczniowie śpią w szkole, po grupę w sali lekcyjnej,
– Tej szkoły i tak jest za mało,
– Lekarze mieszkają w ośrodku zdrowia, dzieląc gospodarstwa… lekarskie? z umownym procentem pacjentów.
– Bonus: Izolatkę policzyli jako mieszkanie.
– Dlaczego jakieś 5% osiedla mieszka w… PIWNICY? Aha, bo schron pod piwnicą uznaliśmy za piwnicę, więc podaliśmy ilość mieszkańców zakładając, że piwnice to nie piwnice.
– Ale osiedle dostojników z widokiem na pomnik dygnitarza jest w połowie wolne.
No to padła decyzja: wywalić ubikacje oddzielne na osiedlu dostojników.
Liczba zyskanych przez to mieszkań: 4. Nie, nie na blok, na całe osiedle.
Dobra, tam, gdzie stoją baraki robotników zrobimy przedszkole, a szkołę zrobimy… o ten, tu jest miejsce, NA POCZCIE. Do późnych lat 90-tych przedszkole i szkoła dzieliły budynek z pocztą. Niby przejścia nie było, ale jak ktoś wiedział jak, potrafił dojść z jednego do drugiego nie wychodząc z budynku. I nie wchodził od strony klienta.
Nadal brakuje kilku solidnych wielkopłytowców, takich po 10 pięter, ale parę klatek.
Już widzę jak się projektantom pod czuprynami gotowało. Ci kopią fundamenty, a za to ktoś poleci z roboty. W końcu jeden przyłożył linijkę i… połączył dwa bloki trzecim. Taka totalna ściana mieszkań przez kawał osiedla. Maksymalna dopuszczalna gęstość, wszystkie M3 liczone starą normą (bo można więcej upakować, wygląda jak M2), wszystkie po kosztach, jak najszybciej i jak najtaniej.
Ufff, zgadza się.
Budowę wykonano.
Osiedle było zachwalane jako osiedle z widokiem na miejscowy zabytek. Ba, ma nawet adekwatną nazwę. Tymczasem osiedle jest z widokiem na 10-piętrowy pi…lnik typu najgorszy chów klatkowy, wykonanie typu Chruszczowka, standard poniżej komunalnego, i to zorientowany tak, że zasłania WSZYSTKO.
OK, nie wszystko, jedna ściana osiedla dostojników widzi pomnik dygnitarza.
Teraz mają tam betonowy klocek po dygnitarzu, widok na skwer patologiczno-alkoholowy i ruchliwą ulicę.
O jakie miasto chodzi?